گزارش برگزاری ژورنال کلاب دکتر زینب قائم پناه
5395.mp3
گزارش برگزاری ژورنال کلاب دکتر زینب قائم پناه
گزارش ژورنال کلاب خانم دکتر زینب قائم پناه
Differential diagnosis of “religious or spiritual problem”- possibilities and limitations implied by the V-code 62.89 in DSM-5
رابطه بین مذهب و معنویت از یک سو و سلامت روان و آسیب شناسی روانی از سوی دیگر در متون تخصصی مورد بحث بوده است. در این مقاله جایگاه و اهمیت معنویت و مذهب در طبقه بندی اختلالات روانی و استفاده از آنها برای تشخیص افتراقی مورد تحلیل قرار گرفته است.
مطالعات حاکی از آن است که حمایت روانشناختی زمانی که ویژگی های شخصی مثل جهان بینی، ارزش ها و معنویت و مذهب افراد را در برمی گیرد، موثر تر خواهد بود و افراد در زمان های بحرانی به معنویت پناه می برند. مقابله مثبت معنوی و مذهبی با بهبود سلامت روان رابطه دارد و حتی بیماران روانپزشکی برای کمک به خودشان به تمرینات معنوی ارجاع داده می شوند.با اینکه مطالعات و تحقیقات گوناگون هنوز به اجماع نظر در خصوص عملکرد مثبت و منفی معنویت بر سلامت نرسیده اند؛ گایدلاین انجمن روانپزشکی و روانشناسی امریکا درمانگران را ملزم به فرمول بندی تشخیص افتراقی بین مشکلات معنوی-مذهبی غیر مرتبط با اختلالات روانی و آنهایی که با نشانه های چنین اختلالاتی همبود هستند، یا عواملی که مسبب یا حمایت کننده پاتولوژی افرادند کرده است. هر کدام از این موارد می تواند بصورت مستقل، بعد از تشخیص اختلال روانی و یا همراه با تشخیص اختلال اگر نشانه هایش محتوای مذهبی یا معنوی دارد به کار می رود.
V.code62-89: از این طبقه زمانی استفاده می شود که کانون توجه بالینی یک مشکل مذهبی یا معنوی است. نمونه های آن عبارت است: تجربیات ناخوشایند از دست دادن ایمان یا تردید در مذهب، مشکلات مربوط به تغییر گرایش مذهبی، شک درباره ارزش های معنوی که ممکن است لزوما به یک مکان مذهبی سازمان یافته یا نماد مذهبی مربوط نباشد. هر چند این کد شاخص اختلال روانی نیست اما زمانی که با نشانه های مهم بالینی یا مشکلات در عملکرد مرتبط است حائز اهمیت به حساب می آید.
با وجود تلاش های بسیاری در خصوص افزایش اعتبار تشخیص افتراقی براساس DSM با این حال موضوعات حل نشده ای مانند عدم ارائه تعاریف از جمله توهم و هذیان مذهبی همچنان باقی مانده است که spiritual-psychotic paradox را عنوان می دارد.
مطالعات حاکی از آن است که حمایت روانشناختی زمانی که ویژگی های شخصی مثل جهان بینی، ارزش ها و معنویت و مذهب افراد را در برمی گیرد، موثر تر خواهد بود و افراد در زمان های بحرانی به معنویت پناه می برند. مقابله مثبت معنوی و مذهبی با بهبود سلامت روان رابطه دارد و حتی بیماران روانپزشکی برای کمک به خودشان به تمرینات معنوی ارجاع داده می شوند.با اینکه مطالعات و تحقیقات گوناگون هنوز به اجماع نظر در خصوص عملکرد مثبت و منفی معنویت بر سلامت نرسیده اند؛ گایدلاین انجمن روانپزشکی و روانشناسی امریکا درمانگران را ملزم به فرمول بندی تشخیص افتراقی بین مشکلات معنوی-مذهبی غیر مرتبط با اختلالات روانی و آنهایی که با نشانه های چنین اختلالاتی همبود هستند، یا عواملی که مسبب یا حمایت کننده پاتولوژی افرادند کرده است. هر کدام از این موارد می تواند بصورت مستقل، بعد از تشخیص اختلال روانی و یا همراه با تشخیص اختلال اگر نشانه هایش محتوای مذهبی یا معنوی دارد به کار می رود.
V.code62-89: از این طبقه زمانی استفاده می شود که کانون توجه بالینی یک مشکل مذهبی یا معنوی است. نمونه های آن عبارت است: تجربیات ناخوشایند از دست دادن ایمان یا تردید در مذهب، مشکلات مربوط به تغییر گرایش مذهبی، شک درباره ارزش های معنوی که ممکن است لزوما به یک مکان مذهبی سازمان یافته یا نماد مذهبی مربوط نباشد. هر چند این کد شاخص اختلال روانی نیست اما زمانی که با نشانه های مهم بالینی یا مشکلات در عملکرد مرتبط است حائز اهمیت به حساب می آید.
با وجود تلاش های بسیاری در خصوص افزایش اعتبار تشخیص افتراقی براساس DSM با این حال موضوعات حل نشده ای مانند عدم ارائه تعاریف از جمله توهم و هذیان مذهبی همچنان باقی مانده است که spiritual-psychotic paradox را عنوان می دارد.
:
کامنت